Acı Ve Umut

Ah 17 şubat ahh yaktın ciğerimizi.

17 şubat sabahı çok erken kalktım tüm işimi gücümü bitirme çabasına girdim makinamı şarja koydum 

çünkü bebeğimiz doğacaktı onun fotoğraflarını çekmenin hayali ile yanıp tutuşurken!

Kapı çaldı babam geldi ve ''annem vefat etti'' dedi.

Ben tabi yemine et falan diyorum...

İnanamıyorum.

Bir sürü ağıt bir dolu kalabalık.

O an hastaneyi ablamı unuttum. Bebeğin haberi de geldi.

Ablam iyimi uyandı mı falan diyemedim zaten telefonlar susmuyor!

Kırasım geldi ben zaten telefon kullanmıyordum uzun zamandır o ara açıp kullanmaya karar verdim,

sonuç olarak 3 gün sonra bebeğimizi sevmeye gidebildik!

Sonra yine yine matem, 

Bitmek bilmeyen misafir bitmek yine bilmeyen gözyaşları,

ben hayatım da ilk defa sokak ortasında kim var kim yok demeden ağladım..

Ve koca koca adamların gözyaşlarına şahit oldum.

9 yıl önce annesini kaybeden kuzenlerim şimdi anneannesini kaybetti ve  anne kelimesi lügatında ki belki de son demini aldı.

Babanem benim için çok değerli idi hala da ölmemiş gibime geliyor.

Hep benim evlenmemi bekliyordu en son tüm umutlarını yitirmişti o ayrı mesele de onu defnetmek sonra dönmek çok canımı yaktı.

Adımı o koymuştu ve hep çeyizimi kendisinin düzüp kendisi beni evlendirecekti.

Bu bizim kaderimiz de yokmuş.

Her sabah kapımızı çalan o mübarek vefat etti başımız sağ olsun.

Allah'ım günahlarını affetsin mekanı cennet olsun inşallah pamuğumun güzelimin kıymetlimin..

***

Sonra bebişime gittim az birazcık hiç utanmadan makinamadı da attım çantama. 

Ve ;

*Biri doğarken biri ölüyor.
Zamanın nasıl acımasız olduğunu görüyoruz.